Kilka słów o osteopatii
Osteopatia jest sztuką leczenia zapoczątkowaną w drugiej połowie XIX wieku przez amerykańskiego lekarza Andrew Taylora Stilla w Stanach Zjednoczonych. Na początku XX wieku osteopatia uzyskała oficjalne uznanie rządu amerykańskiego jako obszar medycyny z własnym szkolnictwem i metodami leczenia. Od tego momentu rozpoczęła się jej ekspansja, najpierw w Europie, a następnie w różnych rejonach całego Świata. Do Polski osteopatia dotarła stosunkowo niedawno i jest w tej chwili nauczana w trzech niezależnych szkołach. W szkołach osteopatycznych osteopaci, oprócz nauki specyficznych przedmiotów, uzyskują przygotowanie ogólnomedyczne ze szczególnym naciskiem na naukę anatomii, fizjologii, biomechaniki oraz embriologii.
Cechą szczególną, która wyróżnia osteopatów jest wykorzystanie zmysłu dotyku, palpacji jako narzędzia diagnostycznego oraz terapeutycznego. Zdolności palpacyjne zaczyna się kształcić od początku studiów i proces ten trwa przez cały czas kariery zawodowej osteopaty. Swoje zdolności palpacyjne osteopaci nieustannie konfrontują z pogłębianiem wiedzy anatomicznej, której główne źródło stanowi żywe ciało pacjenta. Współcześni osteopaci dysponują niezwykle bogatym i niekiedy bardzo wyrafinowanym warsztatem technik terapeutycznych oraz własnym protokołem diagnostycznym. Jednak nadal cała osteopatia funkcjonuje w oparciu o pięć zasad pochodzących jeszcze od Andrew Taylora Stilla:
Zasada pierwsza to jedność struktury i funkcji ciała. Struktura i funkcja wzajemnie na siebie oddziaływają i to w obu kierunkach. Zmiana struktury ciała powoduje zmianę jego funkcji i na odwrót.
Zasada druga to istnienie w ciele sił samo uzdrawiających. Każdy organizm ma własny potencjał samo uzdrawiający, który pozwala mu przetrwać, mimo pojawiających się wszelkich zaburzeń.
Zasada trzecia mówi, że organizm stanowi jedność. Organizm nie jest połączeniem niezależnych części ciała lecz stanowi niepodzielną jedność. Występuje tu pewna trudność w myśleniu, ponieważ klasyczne nauczanie anatomii z góry zakłada podziały, jednak żywe ciało jest absolutnie integralne i w żadnej, najmniejszej nawet części nie funkcjonuje w odosobnieniu.
Zasada czwarta to absolutne prawo tętnic. Jedność ciała organizuje się wokół krwi, która jest substancją wspólną dla wszystkich tkanek ciała. Jednym z głównych celów technik osteopatycznych jest przywrócenie prawidłowego ukrwienia tam, gdzie jest ono zaburzone.
Zasada piąta to pacjent, nie choroba. W centrum uwagi osteopaty znajduje się pacjent, nie jego choroba. Osteopatia rozpatruje człowieka z jego historią, jego środowiskiem życia i rozwojem. Osteopatia nie definiuje jednostek chorobowych. Dla osteopaty choruje cały człowiek ze wszystkimi płynącymi stąd konsekwencjami. Jest to chyba największa trudność w komunikacji osteopatów ze specjalistami wykształconymi w obszarze medycyny klasycznej, która z założenia definiuje jednostki chorobowe. Jednak życie pokazuje, że nie są to trudności nie do pokonania, o czym świadczy coraz większa liczba lekarzy studiujących osteopatię.